Gelukkig was hij, met zijn werk in Oudewater. De 45-jarige Pool – zijn naam mag niet in de krant, bang als hij is om zijn situatie te verergeren – draait deemoedig een krul in zijn touwachtige baardje. Door de coronacrisis verloor hij in één klap zijn baan als constructiemedewerker en de bijbehorende woning. “We sliepen met vier man op een kamer, je had geen privacy, maar het was oké”, zegt hij. “Nu lig ik met mijn slaapzak in een park.”
Voor dakloze arbeidsmigranten was vóór de pandemie weinig aandacht, zeggen betrokkenen. Het was bekend dat ze naar Nederland kwamen voor werk, vaak in de groente- en fruitteelt, in distributiecentra of in de transportsector. En dat wie de baan kwijtraakte, ook vaak de woning verloor. Maar de omvang van de groep was onduidelijk, zegt Reinier Dijkstra, regiomanager van het Leger des Heils in Utrecht. “We hadden een heel beperkt aanbod voor deze mensen in de daklozenopvang, daardoor was de groep minder goed in beeld. Arbeidsmigranten zijn officieel ‘niet-rechthebbend’ als het om noodopvang gaat.”
Straat Consulaat: Ook in Den Haag ontstaan tentenkampjes in de stad van arbeidsmigranten die geen toegang hebben tot de opvang. Zoals op Koekamp. En ook hier worden mensen weggestuurd en opgejaagd. Voor de toename van overlast van dak en thuisloze mensen bestaat maar één oplossing. Opvang en zorg bieden! In Utrecht is besloten de mensen wel op te vangen. Wanneer volgt de gemeente Den Haag?
Lees het complete artikel op de website van Trouw: