“Ik moet voor de achtste keer in acht jaar een woning verlaten…. En ik begin de hoop te verliezen.” Zo begint de 31-jarige Raoul zijn online videoboodschap over “zijn wooncrisis”, met als laatste episode: zijn tijdelijke huurcontract dat niet verlengd wordt.

De beheerder die namens Raouls verhuurder (een Quote500 man) de huurzaken afhandelt wil niet zeggen waarom Raouls tijdelijke huurcontract niet is verlengd. Maar Raoul zelf heeft een vermoeden: “ik heb mijn huur gecheckt bij de huurcommissie, daar kwam een lagere huur uit dan ik betaalde. Ik kreeg de huurverlaging, maar vervolgens werd mijn huurcontract niet verlengd.” Dit laat volgens Raoul zien dat je met een tijdelijk huurcontract praktisch geen rechten hebt. “Wat absurd is, omdat wonen een basisbehoefte is.”

Geen plek voor mij

Als je basisbehoefte -en grondrecht- door wetgeving zo wordt tegengewerkt is dat niet alleen vervelend, “het is heel heftig. En dat geeft hele heftige gedachten,” vertelt Raoul. Hij is daarin niet alleen. Op ons meldpunt voor Jongeren & Starters hebben we al meer dan 50 meldingen ontvangen over de psychische gevolgen van de wooncrisis. Hiervan hebben bijvoorbeeld 46 melders aangegeven ‘stress, paniek of boosheid’ te ervaren. En 40 melders hebben ‘soms het gevoel dat er geen plek voor hen is’. Ook dat herkent Raoul. Niet zo gek, als woning zoeken al jaren je tijd en energie opslurpt en je voor de zoveelste keer slechts enkele weken verwijderd bent van thuisloosheid.

Lees het complete artikel op de website van de woonbond:

Altijd bijna thuisloos door tijdelijke contracten