Dit kan verschillende thema’s inhouden maar zeker verschillende motivaties.
Toen onze tempel nog in Leiden zat werd ik op straat aangesproken met de vraag: ‘Meneer, heeft u een eurootje voor mij’. Ik antwoordde: ‘Helaas joh, ik ben zelf min of meer een bedelmonnik en leef ver onder het minimum. Maar kun je niet iets verzinnen om het bij elkaar te verdienen, bijvoorbeeld de daklozenkrant gaan verkopen?’ ‘Meneer, die mogen wij niet verkopen.’ Ja maak dat de kat wijs de naam zegt het al ‘Daklozenkrant’ die speciaal voor daklozen in het leven is geroepen. ‘Meneer, ik zal blind worden aan allebei mijn ogen als ik hier sta te liegen.’
Nou dan ben je toch wel zeker van je zaak als je een van je skandha’s daaraan wilt opofferen. Ik ben linea recta naar het distributiepunt van de Daklozenkrant gelopen en gaf aan dat ik dakloos was en kranten wilde inkopen om in mijn levensonderhoud te voorzien. Het antwoord was: ‘Meneer, we hebben te veel verkopers, u komt op de wachtlijst te staan’. Okay, dat zou een gegronde reden kunnen zijn, zij het niet dat ik iemand een doos vol kranten in de achterbak van zijn auto zie zetten. Die even later met nog een doos aan kwam zetten. Ik dacht, een dakloze met een auto?
Lees het complete artikel op de website van het Boeddhistisch Dagblad:
